Daar sta je dan ineens op een woensdagochtend in een regenachtige Amsterdam. Gekleed in het rood en op een afstandje sta je verlegen aandacht te trekken. Mazda’s Autozam AZ-1 schiet er direct door mijn hoofd. Later in de ochtend kom ik dichterbij. Wat ben je toch klein en schattig!
Even je kontje bekijken en tot mijn verbazing staat er op ‘Cara’ op je bips getatoeëerd. Hallo tweelingzus van Autozam AZ-1! Ik wist helemaal niet dat jij een deel bent van een tweeling. Aangenaam kennis te maken Suzuki Cara. ?
Ja, ik weet het. Het is allemaal een beetje snel gegaan. Ik betast je, waar is je deurgreep? Dan realiseer ik mij dat je tweelingzus Autozam vlinderdeuren heeft. En dus zoek ik naar een mogelijkheid om je deur omhoog te krijgen. Onderaan de deur vind ik een gleufje. En tadaa! De deur gaat open.
Jullie zullen nu wel denken. Wat is die Kong raar. Maar dat is jullie eigen kronkelige gedachtegang. Ik stap in de Suzuki Cara – wat overigens niet erg elegant gaat – en neem plaats achter het stuur. De vlinderdeur is nog open en bungelt een goede 50 centimeter boven mijn hoofd. Dichtgooien zonder mijn hoofd in te trekken is geen optie, want de bovenkant van mijn hoofd komt bij een normale zithouding boven het dak uit. Na het starten van de motor, trek ik gebukt de deur dicht.
Ik laat de koppeling een stukje omhoog en met een toefje gas maak ik de eerste Nederlandse meters met de Suzuki Cara. Een grijns komt op mijn gezicht. Wow! Wat is dit leuk! Het sturen gaat zwaar. Dit is pas autorijden! Spierballen kweken en een grijns die na 12 uur na het uitstappen nog steeds aanwezig is. Niet slecht voor een auto met een 657 cc motor en 64 pk. Dit is echt KEI-gaaf! Ik wil nu ook een Kei-car. Dank je wel lieve Cara.
